Svojevrstan simbol Jagodine predstavlja i Đurđevo brdo. Na njemu je, kako tvrdi Feliks Kanic, bio prvi rimski kastel, i prva crkvica koju je, prema nekim izvorima, sagradio despot Đurađ Branković.
Početkom prošlog veka, sin ciganskog kneza Atanasija Ivanovića Aračlije, Stevan Ivanović, zaveštao je svoje imanje, zvano aračlijski potok na Đurđevom brdu Opštini Jagodine.
Atanasije Ivanović, poznatiji kao Tasa Aračlija (1801-1896), ciganski aračlija, rođen je u Jagodini. Školovao se u svom rodnom gradu. Jedno vreme boravio je u Nišu, a zatim uz preporuku Avrama Petronijevića otišao je u Carigrad i služio kao gavaz kod ruskog poslanika na Porti. U Carigradu je naučio ruski, turski i grčki što mu je kasnije pomoglo da se nađe u službi ruskog poslanika u Beogradu, kao carski kurir. Kao pristalica Karađorđevića, postavljen je 1842. godine za ciganskog aračliju. Ostao je u službi do 1854. godine kada dolazi do ukidanja aračiluka. Iste godine, postavljen je za pomoćnika Načelstva okruga ćuprijskog. Posle Svetoandrejske skupštine u vreme mestozastupnika Stevče Mihalovića, biva otpušten iz službe i penzionisan. Ostatak života provodi u Jagodini do 1889. godine kada umire njegova žena i on se seli u Beograd, gde umire 1896. godine. Sahranjen je u Jagodini.
Njegov sin Stevan zaveštao je svoje imanje na Đurđevom brdu Opštini varoši Jagodine, pod uslovom da se na njemu napravi javni park. Ugovor je zaključen 1902. godine. Opština je održala obećanje, pa je 1904. godine, uredila park i podigla Letnji paviljon, koji je posle više rekonstrukcija dobio oblik kafane „Lovački restoran“. Iste godine, na ulazu u Aračlijski potok podignuta je česma na kojoj se nalazi ploča sa tekstom „Blagodarna opština Jagodinska,1904. darodavcu Stevi A. Ivanoviću, za uspomenu pokojnih Oca Atanasija Ivanovića-Aračlije, Majke Sofije, i brata Pere i sestre Jelene“.Ovaj park je nazivan i đačkim parkom, jer su ga svakodnevno posećivali gimnazijalci i učiteljci. Kasnije su radnici uspostavili tradiciju prvomajskog uranka na Đurđevom brdu.
