Brojna sačuvana dokumentai pisani izvori iz prošlog veka, podrazumevaju pod čaršijom poslovni, trgovački i zanatlijski deo varoši, ne uključujući u njega upravne i prosvetne građevine. Siromašna Srbija sa početka XIX veka ovakve zgrade skoro nije ni imala u svojim centrima, po negde samo crkvu. Javne građevine, po pravilu građene su van čaršije. Magistrati, sedišta varoških knezova, crkve, skromne škole, nalazile su sebi prostor negde na čaršijskim krajevima ili pored njih, pojedinačno ili u grupama. Za razliku od čaršije, centar grada tridesetih godina XX veka, sadržajno je bogatiji, zanati i trgovine su samo sastavni deo njegove strukture. Najznačajnije državne i društvene ustanove, zgrade banaka, školske ustanove, profesionalna udruženja kao i niz drugih zdanja koje nije poznavala nekadašnja čaršija, sada postaju uobičajene za centralnu zonu.
U periodu od 1815-1832. godine, Jagodina je bila bicentrična varoš. Ovaj sistem su činila stara turska i nova srpska čaršija. Raskršće na kome je varoš ležala, nalazila se na levačkom putu koji je išao pravo u kragujevac , prestonicu od 1818.godine.
U većim varošima, pojam „čaršija“ nije označavala samo prostorni deo varoši,već i poseban varoški sloj, socijalnu kategoriju određene majstorske struke.Olga Vrhovec(1951,87) pominje da se deo današnje ulice Kneginje Milice u Jagodini, nazivao Terzijskom čaršijom i da je jedan deo današnje Sinđelićeve ulice, nosio naziv Kalajdžijska čaršija.Sava Vetnić (1974,30), navodi Papudžijsku, Kazandžijsku,Mumdžijsku i Tabačku čaršiju.Izuzetak čine čaršija koja je dobile ime po pravcu u kome se pruža-Levačka čaršija.
